Leon Palustre +++

Leon Palustre (1838-1894)

Leon Dehon poznał Palustre’a, swego późniejszego przyjaciela, podczas drugiej podróży do Anglii (1862). Palustre mówił z takim entuzjazmem o swoim pragnieniu odbycia podróży po całej Anglii, że Dehon zgodził się na nią szybko. W ten sposób zaczęła się głęboka przyjaźń, która trwała długie lata.

Na temat charakteru Palustre’a, Dehon napisał: Miał trudny charakter, żelazną wolę i z natury był dumny, miał wielkopańskie maniery i odpowiedni do tego gust (NHV I/64v i NHV II/2r). Z powodu charakteru Palustre‘a przyjaciele znajdowali się nieraz w trudnych sytuacjach. Najbardziej znany jest epizod z bliskowschodniej podróży, kiedy obaj udawali się z Egiptu do Jerozolimy. Dotarli do granicy między Egiptem a Cesarstwem Ottomańskim. Palustre często tracił nerwy wobec natrętnych żebraków w Egipcie i sięgał po swój bicz. Gdy urzędnik graniczny zażądał przy wkroczeniu na teren Cesarstwa Ottomańskiego zaświadczenia zdrowotnego, Palustre myśląc, iż ma znów przed sobą żebraka, uderzył go. Oficer graniczny, jak wyjaśnia Dehon, chciał z tego powodu obu turystów aresztować i wysłać do Konstantynopola. W swym dramatycznym opisie notuje Dehon: Przez chwilę myślałem, że zamiast spędzić Święta Wielkanocne w Miejscach Świętych, spędzimy je Istambule (NHV III/143). Dehon wytłumaczył oficerowi, że Palustre zdenerwował się, ponieważ błędnie zrozumiał jego prośbę i wziął go za żebraka. Po tym wyjaśnieniu obaj Francuzi mogli kontynuować swoją podróż.

W okresie seminaryjnym ojciec Dehon często odwiedzał swego przyjaciela. Prawie w tym samym czasie obaj świętowali decydujące o całym życiu wydarzenia: Leon Dehon przyjął święcenia kapłańskie 19.12.1868 roku, a w kilka dni później Leon Palustre ożenił się. List Dehona do przyjaciela ze stycznia 1869 roku jest jeszcze jednym dowodem głębokiej przyjaźni, która dla Dehona miała wyjątkowy charakter (nawiasem mówiąc, Palustre należy do nielicznej grupy osób, do których Leon Dehon zwraca się w listach przez „ty”).

Drogi mój przyjacielu, Twoje pragnienia spełniły się i oto jesteś głową rodziny. Przekazuję Ci moje gratulacje i jestem przekonany, że w związku małżeńskim znajdziesz Twoje szczęście. Moje życzenia i modlitwy towarzyszą Ci w tym doniosłym akcie życia. W ubiegły wtorek odprawiłem za Ciebie Mszę św. Ufam, że Bóg pobłogosławi Twoje małżeństwo... Brakowało mi Ciebie 19 grudnia. W takich wielkich momentach odczuwa się szczęście, mając obok przyjaciół, by z nimi prosić o błogosławieństwo Boże. Uczestniczą oni we wspólnej radości. Nie umiem Ci opisać pociech, jakimi Bóg obdarza nas poprzez swoje łaski. Niekiedy odczuwałeś je również (LD 107, list z 15.01.1869).